Mijn zoon van 14 wilde graag wat bijverdienen en dus zocht hij een baantje. Liefst iets praktisch, iets met zijn handen. Hij is gek op fietscrossen en repareert vaak zelf dingen. Zoals laatst, toen zijn remkabel stuk was. “Fiks ik zelf wel!” zei hij stoer. In typisch pubergedrag lag de oude kabel al in de container, voor er een nieuwe was. En dus mocht mama mee naar de fietsenmaker. Papa riep nog snel: “Neem die oude kabel mee, dan weet je de juiste lengte.” Slim advies!
Bij de fietsenmaker legde mijn zoon de oude kabel op de toonbank. “Dus jij wilt een nieuwe remkabel?” vroeg de verkoper. “Joa,” reageert mijn zoon een beetje onverschillig. “Maak je dat zelf?” vroeg de fietsenmaker vervolgens. “Tuurlijk, dat stelt toch niets voor”, kreeg hij als reactie. Zo kwamen ze aan de praat en ergens tussen de regels door kwam het ter sprake: een baantje bij de fietsenmaker, dat leek mijn zoon wel wat. De fietsenmaker speelde er direct handig op in. “Als jij binnen 10 minuten die kabel repareert, krijg jij hier een baantje.” Eenmaal thuis liet ik hem zijn gang gaan. Niet veel later stond hij voor mijn neus met een stopwatch: welgeteld 5 minuten en 35 seconden. “Bel de fietsenmaker maar,” zei ik. Maar bellen… dat doen pubers niet. Na wat aandringen belden we samen. Het ging de fietsenmaker helemaal niet om de tijd, maar om de motivatie. Inmiddels werkt mijn zoon met veel plezier bij de fietsenmaker. Wat mooi dat hij deze kans kreeg. Chapeau voor deze fietsenmaker!
Dit verhaal laat zien hoe je jongeren écht bereikt. Door te kijken naar wat ze kunnen in plaats van naar een diploma of hun ervaring. Stel je voor hoeveel talent onbenut blijft, omdat we vasthouden aan standaardprocedures. Het wordt tijd om anders te kijken. Om te zien wat mensen wél kunnen in plaats van wat ze (nog) niet hebben bereikt. Iedereen heeft unieke kwaliteiten en talenten die in de juiste omgeving kunnen opbloeien. Het enige dat nodig is hiervoor, is een kans. Gewoon zoals deze fietsenmaker aan mijn zoon gaf.
Want zo simpel is het!
